Onze
eerste schoolreis
In 1946 was er nog geen sprake van schoolreizen maar
meester Stany, overgekomen van ergens in het verre Limburg, had zo van die
moderne opvattingen.
Zo moesten we meer in zijne groten hof werken dan in de
klas, een boekentas hadden we niet nodig want huiswerk stond niet in zijn
agenda, hij zou van ons, de enkelen die overgebleven waren in het 7e en het 8e
studiejaar echte zelfstandige mannen maken.
Ja, we gingen zelfs naar de markt met kersen en krieken
die we daags ervoor geplukt hadden.
Dan was er de berekening hoeveel we te samen en ieder
afzonderlijk verdiend hadden.
Spijtig genoeg moesten we alles tot op de laatste centiem
afgeven maar als dank voor onze noeste arbeid zouden we een schoolreis maken. In
die tijd gingen de uitstapjes per vrachtauto volgestouwd met fruitkisten,
comfortabel was het niet maar zo geraakten we toch wat verder dan onze
dorpsgrenzen, neen we zouden het anders doen, met de tram naar Bergen.(Mons).
Met een pakje boterhammen en ons kruikske stonden we
bewuste morgen op de koer, het begon met een voettocht van 2 km naar de dichts
bijgelegen halte . Van Sint-Martens-Lennik naar Leerbeek was maar enkele haltes,
dan moesten we overstappen op de stoomtram tot Edingen. Nu begon het al wat
moeilijker te worden de eerste tram die aankwam was zo volgeladen dat we er niet
meer bij konden, dan maar wachten op de volgende.
Ja, nu moesten we mee alhoewel deze ook volzet was, wij
werden verdeeld op verschillende wagons en wij weg naar het onbekende, het was
reeds middag toen wij er eindelijk waren.
Van de verschillende bezienswaardigheden is me een ding
bijgebleven, ergens tegen een muur aangeplakt stond er een metalen aapje met een
blinkend kopje, iedereen die er langs kwam moest toch eens zijn kopje aaien.
Ondertussen hadden we ons boterhammekes en ons kruikje al aangesproken en zij
die centen meegekregen hadden mochten zich een ijsje kopen.
Om de drukte van de werkuren voor
te zijn, hebben we dan rond drie uur, in omgekeerde volgorde de terugweg
aangepakt. Geloof het of niet, het is me altijd bijgebleven en gans het dorp
sprak erover ... 'Paas nekie', met kinderen op reis gaan, das toch 'nie'
gepermitteerd!!!!
Niet wat ge zegt telt, maar hoe ge het zegt.
Meegemaakt en opgeschreven
Jerome Wellemans